"Miłość pod psią gwiazdą" Anna Łacina

"Trzeba uważać z marzeniami, bo mogą się spełnić"

Czy pełna kompleksów licealistka może zaimponować najbardziej interesującemu chłopakowi w szkole? Jak nie przegapić prawdziwej miłości, która kryje się nie tam, gdzie jej szukamy?
Magda i Andrzej – oboje niepewni własnej wartości. Ich drogi krzyżują się przypadkiem. Czy to, co się między nimi zdarzyło, pomoże im odnaleźć samych siebie? Jaką rolę w ich życiu odegra pewien pies? A nawet dwa psy?

Zacznę od tego, że książkę wybrałam oczywiście ze względu na okładkę dlatego też nie mogę się dziwić, że spotkało mnie małe rozczarowanie. Nic ponad zwykłą młodzieżówkę. Mamy tutaj do czynienia z historią kilkorga bohaterów. Poznajemy bliżej Magdę, Roberta, Andrzeja i Lucynę chociaż jest masa innych postaci bez których historia nie miałaby sensu. Fabuła toczy się wokół życia szkolnego uczniów i ich rodzin. Często przewija się temat nielubianej przez nikogo matematyki, szkolnych miłości, ale także jak możecie domyślić się po tytule, wątek zwierząt, które są najlepszymi przyjaciółmi człowieka.

"Małżeństwo to pułapka, w którą wpada dwoje obcych ludzi - rzuciła lekceważąco - Póki w środku jest przynęta, jakoś ze sobą wytrzymują. Kiedy jednak zjedzą całą przynętę, zaczyna się głód, walka i nienawiść.

Bohaterowie tej pozycji są dosyć "dziwni". Może to złe określenie, ale po prostu czasami nie rozumiałam ich zachować. Szczególnie Magdy i Roberta, którzy naprawdę nie wiedzieli czego chcą od życia. Ciągle zmieniali wobec siebie zdanie i czuli co innego. Raz złość i nienawiść, a innym razem gorące uczucie. Chociaż może było to dobre, gdyż z tego względu coś się działa na kartach książki. Andrzej natomiast był typem chłopaka, którego raczej nie pożądały dziewczyny. Nazywany "grubaskiem", chodzący w obciachowych ubraniach nie powodował omdleń u płci przeciwnej. Natomiast miał bardzo dobre serce, które niestety zakochało się bez wzajemności, oczywiście do czasu..Zatrzymując się jeszcze na moment przy Lucynie powiem tylko, że jest to już dorosła kobieta, która chciała jak najlepiej dla swojej rodziny, ale często wszystko wychodziło zupełnie na opak.
Ja przyznam, że bardzo ją polubiłam!

Jest to moja pierwsza książka tej autorki i mam wrażenie,że jak na razie ostatnia. Uważam, że pewnych scen po prostu mogło nie być i nic by to nie zmieniło w dalszej części historii. Książka ma 436 stron co dla mnie jest lekką przesadą bo uważam, że można by było zamknąć opowieść w 300-350 stronach. Autorka zaczynała dużo wątków jednocześnie. Czytamy o Robercie, a za chwilę przejawia się już wątek Magdy lub Lucyny. Wolałabym skupić się jednak na opowieści jednej osoby niż łapać "dziesięć srok za ogon". Zresztą kiedy już polubiłam Andrzeja to na dłuższy czas jego wątek całkiem zanikł i musiałam czekać do końca by się dowiedzieć co u niego słychać. Na koniec dodam tylko, że czytałam tę książkę bardzo długo bo chyba ponad tydzień co strasznie mnie irytowało. Nadal zastanawiam się czy to moja wina bo nie mogłam (nie chciałam) znaleźć czasu czy też fabuła mnie na tyle nie wciągnęła.

"Kiedy kogoś kochasz, jesteś jak stworzyciel świata, na cokolwiek spojrzysz, nabiera kształtu, napełnia się barwą, światłem. Powietrze przytula się do ciebie, choćby był mróz, a ty masz w sobie tyle radości, że musisz ją rozdawać wokoło, bo się w tobie nie mieści. 

Kiedy miłość odchodzi, stajesz się sierotą. Całe piękno znika z tego świata. Nie ma krajobrazu, który by cię pocieszył, ani takiego lata, które by cię ogrzało. A czasem i Boga nie ma, gdyż Bóg rodzi się później, gdy długo cierpimy samotni"