"Wróć, jeśli pamiętasz" Gayle Forman

"Zaczyna do mnie docierać, że istnieje ogromna różnica między wiedzą, że coś się stało - nawet wiedzą, dlaczego się stało - a uwierzeniem, że się wydarzyło"

Minęły trzy lata od tragicznego wypadku, który na zawsze zmienił życie Mii. Chociaż dziewczyna straciła rodziców i młodszego brata, postanowiła żyć dalej. Obudziła się ze śpiączki… ale zniknęła z życia Adama. Teraz żyją osobno po dwóch stronach Ameryki – Mia jako wschodząca gwiazda wśród wiolonczelistek, Adam jako rockman, idol nastolatek i obiekt zainteresowania tabloidów. Pewnego dnia los daje im drugą szansę…

Przemierzając ulice Nowego Jorku, miasta, które stało się nowym domem Mii, wyruszą w podróż w przeszłość. Czy uda im się odnaleźć miłość? Czy Mię i Adama czeka wspólna przyszłość?

~lubimyczytac.pl~

Zacznę od tego, że druga część spodobała mi się o wiele bardziej niż pierwsza. Muszę przyznać, że nie jestem po prostu wielką fanką Mii i chyba nigdy nie byłam, nawet po tym co spotkało ją w "Zostań, jeśli kochasz". Kiedy dziewczyna zostawiła chłopaka, przestała się do niego odzywać bez żadnego wytłumaczenia byłam zła, naprawdę. Przecież to on tak się dla niej starał, czuwał przy szpitalnym łóżku, a później pomagał w rehabilitacji. Przez całą drugą część obserwowałam jak Adam cierpi po stracie ukochanej,

 która mimo tego, że została wśród żywych to zniknęła z jego życia. 

W momencie poznania rockmana wyrabiamy sobie opinię niegrzecznego chłopca, idola nastolatek, twardo stąpającego po ziemi. Jednak jak widać każdy ma swój słaby punkt.  W życiu Adama takim zjawiskiem była Mia. Bez niej chłopak nie funkcjonował. Popadał w ataki paniki, muzyka już nie sprawiała mu takiej przyjemności jak kiedyś. Zespół mógł dla niego nie istnieć co wyszłoby na korzyść, gdyż występy przed ogromną publiką i rozpoznawalność przyprawiały go o dreszcze na całym ciele. Chłopak stawał się swoim cieniem. 

"Plotki, nawet prawdziwe, są jak płomienie: odetnij dopływ tlenu, a zamigocą i zgasną"

Jeden dzień jednak może zmienić wszystko. Kiedy postanawia wybrać się na koncert młodej wiolonczelistki do Carnegie Hall jest to równoznaczne z powrotem do przeszłości. Nie chce się z nią spotkać czy jej dotknąć, tego wieczora wystarczy mu słyszeć jej grę. Jednak kiedy Mia prosi go po występie do swojej garderoby wszystko nabiera innego znaczenia. Brunet jest przestraszony i zaskoczony, ale jeszcze nie wie najważniejszego, że to już nie jest JEGO Mia. Od tego momentu do końca książki są w swoim towarzystwie. Nie jest to spotkanie o jakim marzył Adam, nie padają słowa, których oczekiwał: "przepraszam", "wybacz", "wszystko wyjaśnię". Tak jakby w ogóle nie były potrzebne. Tak jakby nie było czego wyjaśniać. 

Przez większość tekstu Mia denerwuję mnie swoim postępowaniem. 

Nie ma w sobie za grosz empatii i zrozumienia dla swojej miłości z przeszłości. Zachowuje się jak gdyby nigdy nic. Czasami mam ochotę jej coś zrobić...Jednak kiedy dziewczyna mówi o tym dlaczego wyjechała bez słowa, powoli zaczynam ją rozumieć. Nie zdradzę Wam co było powodem podjętej decyzji i czy losy tej dwójki znowu się połączą, ale jedno jest pewne..nierozwiązane sprawy sprzed lat wrócą niczym bumerang do naszego życia. 

Podsumowując "Wróć, jeśli pamiętasz" to historia o próbach radzenia sobie z przeszłością i rozwiązywaniu problemów teraźniejszych, podejmowaniu ważnych decyzji i ryzyku, które musimy ponosić za wypowiedziane słowa. 

Po trudach przebrnięcia przez pierwszą część, kontynuacja okazała się całkiem znośna, choć nie była wielce porywająca. 

"Aż nagle Adam Wilde zjawia się w Carnegie Hall na najważniejszym koncercie w mojej karierze. Wydało mi się to czymś więcej niż zbiegiem okoliczności. Wydało się podarunkiem. Od nich. Na pierwszy recital podarowali mi wiolonczelę. A teraz dali mi Ciebie"