"OGON KICI" Ewa Nowak

"Wszyscy powtarzamy wciąż te same historie. Szekspir opisał wszystkie warianty ludzkiego życia, a my je tylko powielamy"

Kicia zdała właśnie do maturalnej klasy i chce spędzić najbliższe lato na obozie ze sprawdzonymi przyjaciółmi. Jednak od pierwszego spotkania z Dawidem nic już nie płynie gładko i spokojnie. Zamiast na obóz harcerski Kicia jedzie na obóz surwiwalowy, wikła się w trudne i nieziszczalne uczucie. 

Szczęście przeplata się z rozgoryczeniem. Autorka zadaje czytelnikowi bardzo ważne pytanie: czy miłość beznadziejna ma jakikolwiek sens? A jeśli nie, to dlaczego jest aż tak pociągająca? Ogon Kici to powieść, którą powinna przeczytać każda młoda osobą myśląca, że panuje nad swoim życiem, uczuciami i przyszłością...

Dostałam tę książkę dawno temu na urodziny. Myślę, że założenie było jasne, gdyż byłam harcerką, a historia miała coś w sobie z tej tematyki. Jednak to co jest na okładce moim zdaniem nie oddaje tego o czym czytamy w książce. Przede wszystkim nie mamy pojęcia kim jest Dawid. Pewnie myślicie, że to rówieśnik Ani, który zawrócił jej na tyle w głowie, żeby porzuciła dla niego swoje spokojne życie. Jednak jest to tak błędne, że lepiej na początku odrzucić tę myśl. 

Kicia stoi właśnie na początku swojego dorosłego życia. Jest odpowiedzialną, spokojną i poukładaną harcerką, która ma zaplanowane wszystkie szczegóły, włączając w to plany na dni deszczowe na tegorocznym obozie. 

Jednak nie przypuszcza, że jedno spotkanie może zmienić tyle w jej życiu. Nie chcę Wam zdradzać najważniejszego, czyli kim tak naprawdę jej Dawid. Dowiecie się tego czytając książkę i to już na samym początku, więc nie będę Wam zabierać tej "przyjemności".

"W uszach brzmiały jej echa wczorajszej wieczornej rozmowy z Dawidem o tym, czy da się zmienić człowieka albo więcej: czy sami możemy siebie zmienić i czy warto, bo w imię czego podejmować ten trud"

Zacznę od tego, że książkę czyta się szybko i stosunkowo łatwo. Jednak zachowanie Ani jest tak denerwujące, że zastanawiałam się kiedy nastąpi mój wybuch. Zdaje sobie sprawę, że nastolatkowie już tak mają. Zresztą sama do nich należę, ale niektóre postawy były nie do przyjęcia. W pewnych momentach miała wrażenie, że dziewczyna po prostu ma problemy ze sobą i nie można jej winić, jednak ona była w pełni normalna i dojrzała. Drzemało w niej mnóstwo emocji. Nie była typową maturzystką, nie dla niej był chłopak starszy o dwa lata i trochę wyższy od niej. Ona szukała kogoś wyjątkowego i kiedy ten ktoś stanął na jej drodze, nie mogła dać za wygraną. 

W pewnym sensie staram się ją rozumieć, ale w momencie kiedy widoczne i w pełni zrozumiałe powinny być dla niej znaki, które daje jej Dawid, ona jest jak w amoku. Może tak działa miłość? Nie wiem..Wiem natomiast, że nigdy nie jest tak jak byśmy chcieli. Mimo naszych starań czasami pojawiają się przeszkody. 

Czy warto je pokonywać dla własnej przyjemności, raniąc przy tym innych? Wątpliwe, zdecydowanie do przemyślenia. 

"Dałaś się zaprowadzić nocą na plażę? Dałaś. Pozwoliłaś się całować? Pozwoliłaś. To teraz się nie dziw. Robisz mu nadzieję, wabisz go, a już na pewno jednoznacznie nie odrzucasz. Sama włożyłaś mu broń do ręki."